Samenleving

Monique is nu 73. Ze heeft er alles aan gedaan om niet meer te denken aan dé gruwelijke gebeurtenis die haar leven kapotmaakte. Vorige week heeft ze pas voor het eerst aan iemand durven vertellen dat ze vijftien jaar geleden verkracht werd door de toen 23-jarige Steve Bakelmans, de man die vorige week de 23-jarige Julie Van Espen vermoordde. Al die jaren had ze de gruwelijke feiten voornamelijk voor zichzelf gehouden, maar nadat ze vernam wat er met studente Julie gebeurd was, kon ze niet langer zwijgen en vertrouwde ze haar geheim anoniem toe aan een vrijwilliger van de Zelfmoordlijn.

"Hij had een sympathiek gezicht, ik stapte op hem af."
Monique was 58 toen ze verkracht werd door Bakelmans. Ze had hem leren kennen toen hij zat te bedelen op De Keyserlei Antwerpen. Uit medelijden begon ze een gesprek met de jongeman en bood ze aan hem te helpen om zijn papieren in orde te brengen. "Hij had een sympathiek gezicht, ik stapte op hem af. Mijn moederhart, zeker?", vertelt Monique vandaag in Het Laatste Nieuws. Dat sympathieke gezicht bleek echter dat van een verkrachter te zijn want Steve Bakelmans verkrachtte de toen 58-jarige Monique op 16 maart 2004. Monique gaf de dakloze Steve haar telefoonnummer zodat ze konden afspreken wanneer ze hem kon helpen zijn papieren in orde te kunnen brengen zodat hij werk kon gaan zoeken. Steve was toen even oud als de jongste zoon van Monique, waardoor ze de jongen uit bezorgdheid wou helpen.

Toen Monique die avond bij een vriend was, kreeg ze een telefoontje. "Het was Steve. Ik ben direct naar mijn studiootje gelopen. Hij stond daar. Hij had honger. Ik gaf hem een boterham en hij vertelde intussen een beetje over zichzelf. Hij zei dat hij in de metro sliep. Uit compassie deed ik hem een deken cadeau." Volgens Monique schreef ze netjes op waar en hoe hij zich kon aanmelden bij de VDAB. Intussen praatten ze over koetjes en kalfjes. "We keken onder andere samen naar de foto’s van de kinderen aan de muur. Ik vertelde hun namen en smeerde hem nog wat extra boterhammen. Voor het geval hij later op de avond nog een hongertje zou krijgen", doet ze haar verhaal in Het Laatste Nieuws.

Dappere getuigenis
Plots ging Steve achter Monique staan. "Ik weet nog dat ik hem vroeg wat hij van plan was. Intussen drukte hij zijn duimen dieper en dieper in mijn nek. Het deed vreselijk veel pijn. Ik stampte met mijn voeten op de houten plankenvloer, in de hoop dat mijn onderburen zouden beseffen dat ik in gevaar was. Hij drukte me daarop op de grond, met mijn hoofd onder tafel. Ik voelde hoe de druk van zijn duimen op mijn keel steeds toenam - vandaag kan ik nog altijd niet verdragen dat iemand zijn handen in mijn hals of op mijn schouders legt. Al is het maar om te lachen. Toen hij even zijn greep loste, kon ik nog net uitbrengen: 'Alstublieft, doe dat niet. Denk aan mijn kinderen en mijn kleindochtertje.' Die woorden raakten hem niet. Hij gooide me op de sofa en zei: 'Ik wil je pussy.' Hij trok mijn kousen uit. Heel vreemd, maar op dat moment dacht ik in een flits aan ‘Zone Stad’. Ik had in dat tv-programma ooit gezien hoe een slachtoffer een aanval overleefde door niet tegen te stribbelen. (Zwijgt lang) Ik heb dat dus gedaan. Maar voor mijn verkrachter was dat nog niet genoeg. Ik moest van hem ook nog zeggen dat het deugd deed. Ook dat heb ik gedaan. Omdat het moest. Omdat ik daar niet wilde sterven", vertelt Monique huilend.

Na de brutale verkrachting stal Steve ook nog geld van zijn slachtoffer en vertrok voorgoed. Na de verkrachting werd Monique met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Ze vertelde slechts aan een handvol mensen over de gruwelijke feiten die ze moest doorstaan in 2004, tot vorige week.

Sinds de moord op studente Julie Van Espen de kranten domineert, loopt Monique de muren op. Ze slaapt 's nachts niet meer en is overdag doodsbang. Ze moest en zou haar verhaal aan iemand kwijt. "Ik schaam me daarvoor. Zelfs mijn kinderen weten het nog altijd niet", zegt Monique, die haar familienaam en gezicht niet prijsgeeft in de pers.

"Sorry, ik weet niet wat het is met me. Sinds ik weet dat mijn verkrachter dat meisje heeft gedood, kan ik me geen houding geven en krijg ik mijn emoties niet onder controle. Ik kan ook aan niets anders meer denken. Ik ben op van de zenuwen. Het lijkt alsof mijn hoofd gaat ontploffen", beschrijft ze haar emoties. "Ik zeg het eerlijk: ik had het veel liever niet geweten. Ik ben volledig van de kaart. Alle oude wonden zijn opnieuw opengereten", klinkt het hartverscheurend bij Monique, nu 73.

De rechter in Antwerpen veroordeelde Steve Bakelmans op 26 oktober 2004 tot een gevangenisstraf van 30 maanden voor de verkrachting van Monique. Hij gaf de feiten toe.

Wie met vragen zit over zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op de site www.zelfmoord1813.be.

(Skwadra by Tagtik/Source: Het Laatste Nieuws/Illustration picture: Pixabay)