Music

De Canadese artiest, geboren in Toronto in 1945, trotseert al meer dan een halve eeuw vele genres. Van folk tot country tot rock en zelfs electro: hij blinkt uit in elk genre dat hij verkent.



Hoe kun je de eclectische, vaak opwindende en soms wat overbodige carrière van deze Don Quichot van de 'six string' samenvatten? Hij heeft er nooit doekjes om gewonden. Slechts één voorbeeld: het nu emblematische "Rockin' In The Free World" uit 1991 is een vernietigende kritiek op het triomfantelijke kapitalisme. Op zijn leeftijd (nu 79) was hij niettemin een van de eersten die de rechten op zijn muziekcatalogus verkocht voor het mooie bedrag van 150 miljoen dollar. Wat gezien kan worden als een vorm van het omarmen van dit ooit verguisde kapitalisme...




Ik geef grif toe dat Neil Young de enige muzikant is die me ooit zin heeft gegeven om een gitaar op te pakken. Deze duivel van een man heeft nooit rook en spiegels of overdreven ensceneringen nodig gehad om rock en folk opnieuw uit te vinden. Gewoon een gitaar, soms akoestisch, soms bloederig elektrisch...

Sinds "Freedom" in 1989, en voor een tijdje tenminste, heeft Neil Young zijn vroegere verve herontdekt en de beschermende boezem van Reprise, zijn favoriete label sinds zijn solodebuut. Tot op de dag van vandaag perfectioneert hij onvermoeibaar dezelfde recepten. Als een maniakale kok. Maar hij aarzelt ook nooit om nieuwe kruiden en soms ongerijmde mixen uit te proberen.



Binnenkort is hij in de tachtig en nog steeds is hij bezig zich te vestigen als een van de toonaangevende muzikanten van zijn generatie. Na een paar jaar als liefhebber van poëtische folk wist hij alle jonge wolven van de Amerikaanse grungegolf van de jaren 1990, met Pearl Jam voorop, voor zich te winnen. En zijn ongelooflijke flirt met het conservatisme vergeten we liever. Zijn steun voor Ronald Reagan in het midden van de jaren 1980 staat nog steeds in ons geheugen gegrift. Hoewel hij zich - voor zover ik weet - gedeisd hield tijdens de recente Amerikaanse presidentsverkiezingen, heeft zijn open brief aan Donald Trump in 2020 ("you're a disgrace to my country", in zijn eigen woorden) ook een blijvende indruk achtergelaten.



Eind 1988 gaven veel mensen, van de Pixies tot Nick Cave, van Dinosaur Jr tot Sonic Youth, hun eigen draai aan de weinig bekende liedjes van de patriarch op het album "The Bridge". De opbrengst daarvan werd geschonken aan de gelijknamige vereniging, die een school voor gehandicapte kinderen runt die hij samen met Pegi, zijn partner van 34 jaar, heeft opgericht. De twee zonen van de zanger hebben hersenverlamming. Het leven van de elektrische bard, die nu een relatie heeft met actrice Daryl Hannah, verloopt verre van gladjes...




De man met honderd gezichten is nog steeds even ongrijpbaar als altijd en blijft de realiteit ontcijferen met het oog van een filosoof die vermoeid is door de ups en downs van het leven. Meer dan ooit zijn zijn momentopnamen van een Amerika dat op zoek is naar nieuwe redenen om in de toekomst te geloven onmiskenbaar relevant.

Neil Young heeft een aantal zeer verschillende anthems in zijn repertoire. Hier zijn een paar toegangspoorten voor degenen die deze grote man vandaag de dag willen ontdekken: "Down By The River" met The Crazy Horse (1969), "Cortez The Killer" op het "Zuma" album (1975), "Harvest Moon" (1992), "Heart Of Gold" (1972), "Crime In The City (Sixty To Zero)" en "Eldorado" op het "Freedom" album (1989). En natuurlijk 'My My Hey Hey (Into The Black)', een nummer dat oorspronkelijk werd uitgebracht in 1979 en dat veel verschillende versies heeft gekend. Kurt Cobain van Nirvana leende een paar woorden uit de tekst van dit nummer ("It's better to burn out than to fade away") in zijn afscheidsbrief voor zijn zelfmoord. 


Het is duidelijk dat Neil Young met zijn 79 jaar een artiest zonder weerga blijft...



(Fausto with AK - Foto: © Etienne Tordoir)



Foto: Neil Young met The Crazy Horse op het podium van Vorst Nationaal in Brussel (België) op 28 mei 1987