Geboren op 19 januari: Paul Stanley (KISS), die de make-up voortaan heeft afgezworen

Toen hij in 1952 in New York werd geboren, had de toekomstige zanger en ritmegitarist nog geen wit clownsgezicht. Al hebben we zijn geboortekaartje niet gecontroleerd, dus een kleine twijfel blijft...  

De man die zich een halve eeuw verschool achter een paar kilo make-up en het karakter van Starchild (naar de ster rond zijn rechteroog) had eigenlijk Stanley als voornaam en Eisen als familienaam. Maar als je besluit een personage te spelen, is het, naast onmiskenbare zang- en gitaarkwaliteiten, heel logisch om het podium te scheiden van het dagelijks leven. Als fan van Paul McCartney (Beatles) en Paul Rodgers (Free en Bad Company) koos hij voor de voornaam Paul.

  Toen de leden van Kiss in 1983 besloten hun maskers af te doen, letterlijk, voor het album “Lick It Up”, voelden fans zich verraden en namen de verkoopcijfers een flinke duik. Stanley zag deze jaren echter als een zegen: “Ik geef toe dat ik het dragen van make-up onder alle omstandigheden was gaan haten. Ik weet echter dat het voor mij makkelijker was dan voor Gene (Simmons, de bassist) omdat mijn karakter minder typisch was dan het zijne”, zou hij later bekennen.

  Hoewel hun muziek een paar jaar later trouw was gebleven aan zichzelf - "gepolijste metal" zou je kunnen zeggen - voelde de band zich verplicht om een extra laag toe te voegen (wederom letterlijk) of het risico te lopen hun ster verder te zien vervagen.   Verrassend genoeg lijdt de zanger al sinds zijn geboorte aan gehoorverlies. Ondanks het feit dat zijn rechteroor op zijn zachtst gezegd doof is, werd muziek al snel een belangrijk onderdeel van zijn leven. Op 13-jarige leeftijd was zijn eerste echte gitaar akoestisch, maar dat maakte hij later goed door zijn Washburn Starfire - zijn favoriet - tot het uiterste te drijven.  

Hij schreef ook enkele van de grootste hits van Kiss, waaronder de (bijna) discohit “I Was Made For Living You” (1979), “Rock'n Roll All Nite” (1975), “Shout It Out Loud” (1976) en “Love Gun” (1987).

Kiss heeft altijd uitgeblonken in hun extreem genereuze gebruik van pyrotechniek, maar ook in hun onwaarschijnlijk efficiënte marketing. Van de “Farewell” tournee in 2000 tot “End Of The Road” in 2023 kondigden ze regelmatig aan dat ze gingen stoppen. Er is geen betere manier om fans enthousiast te maken voor hun (veronderstelde) laatste show. In de tussentijd aarzelden ze echter niet om de meest verslaafde fans te laten betalen. Sterker nog, voor hen kostte de kleinste gesigneerde foto geld en voor hun laatste tour bereikten de duurste VIP-tickets duizelingwekkende hoogten.  

Nu hij officieel met pensioen is en een bankrekening heeft waarvan we ons alleen maar kunnen voorstellen dat die goed gevuld is, kan Paul Stanley zich, als hij in de stemming is, wijden aan zijn Soul Station-project, dat, zoals de naam al doet vermoeden, een tegengestelde koers dan die van Kiss vaart. Op het album 'Now And Then' (2021) staan natuurlijk zijn gitaar en stem, maar ook verrassend koperblazers, vrouwelijke achtergrondzang, violen en natuurlijk covers als 'Could It Be I'm Falling In Love' van The Spinners!   

Photo: Paul Stanley met Kiss op het podium van Vorst Nationaal in Brussel (België) op 11 september 1980