Music

De zangeres (echte naam Muant Muant Aye), werd in 1966 geboren in Rangoon, Birma. Niets had haar echt voorbestemd om het jonge icoon van de 'tribal rock' te worden.



Je hoeft alleen maar te luisteren naar het gesyncopeerde ritme en de percussierollen van “Dirk Wears White Sox” in 1979, een van de eerste nummers van Adam & The Ants, om te beseffen dat de band inderdaad de tribale punkrock had uitgevonden, die Bow Wow Wow later zou oppakken door de drumroffels (die doen denken aan die van Burundi) nog duidelijker naar voren te laten komen.



Malcolm McLaren was de partner van modeontwerpster Vivienne Westwood (ten tijde van haar boetiek op London's King's Road) en de grillige manager van de Sex Pistols. Hij was niet tevreden met het wegkapen van de muzikanten van Adam Ant, maar vond Annabella, een amper vijftienjarige zangeres die al snel met haar mooie beentjes pronkte. De Britse platenmaatschappij EMI was nauwelijks bekomen van de Sex Pistols saga, die ze in eerste instantie had getekend, en liet zich door McLaren overtuigen dat Bow Wow Wow, zijn nieuwe protegés, de nieuwe idolen van de jeugd zouden worden en ongetwijfeld ook van de ietwat wellustige oudere mannen. Uiteindelijk duurde het verhaal niet langer dan drie korte jaren die  vuurwerk afleverden, gekruid met enkele van McLaren's favoriete marketingideeën. 




Vanaf het begin was hun eerste release, “Your Cassette Pet” in 1980, alleen verkrijgbaar in het inmiddels vergeten audiocassetteformaat. Een paar maanden later veroorzaakte de hoes van hun eerste klassieke album, geïnspireerd door Edouard Manet's “Déjeuner sur l'herbe” (1862), een schandaal omdat Annabella, nog lang niet meerderjarig, zonder kleren verscheen. Met “See Jungle! Zie Jungle ! Go Join Your Gang Yeah, City All Over! Go Ape Crazy!” bevatte het album ook een van de langste nummers uit de geschiedenis. Een jaar later stond Annabella alleen op de hoes van “I Want Candy” (1982), nog steeds zonder kleding. Nog een idee van McLaren, natuurlijk.

Ondanks alle zwavelachtige creaties van de perverse manager, produceerde Bow Wow Wow toch een reeks juweeltjes die de decennia zonder kleerscheuren hebben overleefd, vooral “I Want Candy”. Met een band die geplaagd werd door interne ruzies, liet hun derde album “When The Going Gets Tough, The Tough Gets Going” in 1983 geen onuitwisbare indruk achter en de split naderde snel.



Sindsdien vechten de zanger aan de westkust van de Verenigde Staten en bassist Leigh Gorman in zijn geboorteland Engeland over de erfenis van deze onwaarschijnlijke shooting star van de jaren 80.



(Fausto with AK -Picture: Etienne Tordoir)

Foto: Annabella Lwin met Bow Wow Wow op het podium van het Futurama festival in Bingley Hall in Stafford (Engeland) op 6 september 1981 (© Etienne Tordoir)