Voetbal

Rodri, de middenvelder die op zijn positie de beste speler ter wereld is en de spil van Europees kampioen Spanje, kreeg een welverdiende Ballon d’Or.

Hij hobbelde bijna het podium op, leunend op de arm van Didier Drogba, gehandicapt door de geblesseerde rechterknie die hij al een maand verzorgt, maar er is meer voor nodig om Rodrigo Hernandez Cascante, Ballon d’Or 2024-winnaar en beste middenvelder sinds geruime tijd, zijn elegantie te laten verliezen.

Omdat hij niets aan het toeval overlaat, vroeg hij om zwarte krukken voor de ceremonie, om beter bij zijn donkere pak te passen. Dit gevoel voor detail zegt veel over hem, nooit opzichtig maar altijd stijlvol, net als op het veld, met zijn shirt in zijn korte broek gestopt en zijn hoofd omhoog.

Zijn succes heeft Real Madrid misschien van streek gemaakt, maar het moet veel mensen, van Spanje tot Manchester, hebben verblijd, omdat het een teamspeler beloont en, met hem, een bepaald idee van voetbal als een collectieve sport waar iedereen in dienst van het spel moet staan.

Met Rodri zijn er geen verwarrende dribbels, geen gefluister van het publiek, maar denk niet dat er geen doelpunten zijn: hij vermijdt ze, hij laat ze toe, hij vernietigt ze en hij bouwt ze op, hij die het hart van de reactor is, het vat van het mechanisme dat vaak vastloopt als hij er niet is.

Zijn statistieken vertellen misschien niet hetzelfde verhaal als die van zijn voorgangers in de Ballon d’Or, Cristiano Ronaldo, Lionel Messi en Karim Benzema, maar sommige cijfers spreken nog steeds boekdelen, zoals zijn ongelooflijke reeks van 52 Premier League-wedstrijden zonder verlies, of zijn enige nederlaag in zijn laatste 85 wedstrijden voor club en land.

Zeg hem niet dat het allemaal aan hem ligt: als goede verdedigende middenvelder houdt hij er niet van om in de schijnwerpers te staan. Hij is zich er vanuit zijn positie en met zijn brein verbonden met de tien anderen om hem heen van bewust dat zijn sport door meer dan één persoon wordt gewonnen en verloren. Hij dacht aan de anderen voor hem die het gewicht van de statistieken en het aura van de doelpuntenmakers niet hadden kunnen weerstaan toen hij het woord nam, met zijn Ballon d’Or bij zich. Xavi, Iniesta, Busquets: “Het is een overwinning voor het Spaanse voetbal, een overwinning voor het middenveld.”

Een gevaar over het hele veld en een oplossing voor veel problemen

Het was ook een overwinning voor Rodri, die zijn positie heeft ontwikkeld tot de sterkste speler op 28-jarige leeftijd. Vanaf zijn eerste stappen bij Villarreal had hij tactische intelligentie, terughoudendheid in zijn bewegingen en een sterk karakter. Bij Atlético Madrid, onder Diego Simeone, besefte hij hoe belangrijk het was om zich zonder bal te positioneren en om zich nooit te laten terugdringen, altijd in beweging.

Bij City vond hij in Pep Guardiola de coach die hij nodig had om het prototype van de perfecte middenvelder te worden, die fysiek sterk is en alles kan: passen, organiseren, timen, opbouwen en, steeds vaker, zich in het strafschopgebied van de tegenstander wagen.

Maandagavond verklaarde hij zelf zijn obsessie om vooruit te blijven gaan en de prioriteit die hij de afgelopen seizoenen heeft gegeven aan de laatste 30 meter, om nog meer gewicht te kunnen dragen. Het is misschien dit aanvallende gewicht dat hem een onderscheiding heeft opgeleverd die vaak onbereikbaar is voor spelers van zijn profiel: hij had al gescoord in de Champions League-finale van 2023 tegen Inter (1-0), en hij voegde daar in het seizoen 2023-24 nog het beste van zijn carrière aan toe met 9 doelpunten voor City, vergezeld van 13 assists.

Rodri is beweeglijker dan Sergio Busquets, een van zijn jeugdidolen, en is overal op het veld een gevaar en een oplossing voor veel problemen voor zijn teamgenoten en coaches. Naast zijn nieuwe dimensie en zijn vier opeenvolgende titels met Manchester, was het ook zijn EK met Spanje dat hem in staat stelde de concurrentie voor te blijven, want zijn maand in Duitsland was een indrukwekkend recital.

Het is niet makkelijk om zowel nuchter als indrukwekkend te zijn, maar Rodri was de hoeksteen van Luis De La Fuente’s Roja, een formidabele partner die altijd op het juiste moment op de juiste plaats was.

Zijn volwassenheid en Guardiola’s altijd waardevolle instructies hebben van hem een totale middenvelder gemaakt en Spanje heeft daar perfect van geprofiteerd, tweeënhalf jaar na een WK in Qatar waar Luis Enrique hem liever als centrale verdediger opstelde. Toen hij scoorde in de 16e ronde tegen Georgië (4-1), toen Spanje op achterstand stond en het moeilijk had, was hij vooral de orkestrator van een getalenteerd en hecht team, omdat hij de gave heeft om de spelers om hem heen beter te maken.

"Ik ben gewoon een normale jongen die van zijn werk geniet,” bezwoer hij op het podium in het Châtelet. "Ik probeer een goede teamgenoot te zijn, de beste versie van mezelf te geven." Dat lukte hem redelijk dit seizoen, totdat een ernstige knieblessure op 22 september hem tot volgend najaar aan de kant zette.

"Maar ik voel me steeds beter,” zegt hij geruststellend. "Blessures zijn een risico in het voetbal, maar ik probeer het positief te bekijken, te rusten, van mijn gezin te genieten en positief te blijven." Met een Gouden Bal op de tafel in de woonkamer is het nog makkelijker om de moed erin te houden.

(Mélisande Gomez/L’Équipe via Tagtik/Pic: L'Equipe)