Milieu

Uit een Pools onderzoek dat gepubliceerd werd in het vakblad Behavioral Ecology, bleek dat edelherten en wilde reeën meer stresshormoon aanmaken in een gebied waar menselijke verstoring is dan in een gebied waar bijvoorbeeld wolven en lynxen leven.

Door het verzamelen van de uitwerpselen van reeën en edelherten in zes Poolse bosgebieden werd nagegaan hoeveel stresshormoon of glucocorticoïde metabolieten erin voorkwamen. Ze vergeleken de gebieden die wel, niet en pas recent bevolkt werden door predatoren zoals wolven en lynxen. Ook andere natuurlijke factoren zoals de temperatuur, het bladerdek en de lokale dichtheden van de reeën- en hertenpopulaties werden in rekening gebracht, net als menselijke factoren zoals bebouwde oppervlakte, de wegen en de jacht.

Uit het onderzoek bleek dat de reeën en herten vooral in gebieden met menselijke verstoring te maken hadden met stress. In gebieden met bijna alleen wolven en lynxen was er veel minder sprake van stress. Men zou eerder het omgekeerde vermoeden: dat de dieren in de aanwezigheid van grote carnivoren die bovendien voortdurend kunnen toeslaan eerder een chronische vorm van stress zouden ervaren. Ook zou je net verwachten dat reeën gebruik maken van de aanwezigheid of nabijheid van mensen, aangezien daardoor grote carnivoren op een afstand blijven. Maar uit het onderzoek bleek dus net het tegenovergestelde.

De verklaring hiervoor zou te vinden zijn in de evolutieleer. Doorheen de jaren hebben prooidieren zich kunnen aanpassen doordat ze constant blootgesteld zijn aan de risico's van een natuurlijke belager. De risico's die verbonden zijn aan menselijke factoren (zoals bijvoorbeeld de aanwezigheid van autowegen) daarentegen zijn grillige en ingrijpende veranderingen waardoor ze zich er minder goed aan hebben kunnen aanpassen.

Dus niet enkel de jacht maar ook gewoon de aanwezigheid van mensen wordt beschouwd als een gevaar voor de reeën en herten.

(Skwadra by Tagtik/Source: Behavioral Ecology - Natuurpunt/Illustration picture: Pixabay)